جواز حضور در اجتماع

کنار گذاردن زنان، نادیده گرفتن حضور فعال نیمی از جامعه می باشد. عدم استفاده از نظرات کاری آنان موجب انتقال مسئولیت شان بر نیمه دیگر جامعه می شود. هر گاه نیمه دیگر از این مهم به خوبی برنیاید، جامعه دچار رکود و ازهم پاشیدگی می شود.

اگر زنان با خودآرایی و فریبایی وارد جامعه شوند، جامعه به فساد و تباهی کشیده خواهد شد که ضرر آن بیشتر است چون جامعه را از درون متلاشی نموده، زمینه را برای تسلط دشمنان دین فراهم می آورد. پس چه باید کرد؟ از یک طرف نمی توان حضور نیمی از انسان ها را که می توانند بار سنگینی از جامعه بردارند نادیده گرفت، از طرف دیگر نباید جامعه را به فساد و تباهی کشاند آن هم با حضور هوس انگیز زنان.

راه حل این است که زنان با پوشش درست، هم جواز حضور در اجتماع را پیدا کنند و هم از فساد و تباهی جامعه جلوگیری شود.

زنان با استفاده از پوشش مناسب اسلامی و حفظ شئون خویش می توانند در تمام زمینه ها (فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و …) وارد جامعه شده و بسیاری از امور را حتی بهتر از مردان انجام دهند.

اسلام با طرح پوشش زنان، جواز حضور آنان در جامعه را فراهم ساخته و با دستورهای حکیمانه و راهگشایی که در باره منش و روش زن ارائه داده است، از یک سو، از تباه شدن این نیروی عظیم و بی هدف رها شدن آن جلوگیری کرده، از سوی دیگر، از فساد گسترده و ناهنجاری هایی که از اختلاط زن و مرد ناشی می شود، جلوگیری کرده است.

همه افراد در مقابل سلامت جامعه مسئولیت دارند اما مسئولیت مهم تر و بزرگ تر بر دوش زن هاست. همان طور که از دامن زن، مرد به معراج می رود، می تواند بر عکس هم باشد، یعنی در صورت رواج فساد توسط زنان، جامعه به تباهی کشانده می شود.

منبع: وب سایت جوابگو

راهکارهای بیست و شش گانه ترویج فرهنگ حجاب

1-رفع اشکالات قانونی در نحوه تولید، توزیع و عرضه پوشاک داخلی و خارجی؛

2-حمایت مادی و معنوی از آثار فرهنگی – هنری همانند تسریع در صدور مجوّز، ارائه یارانه و تشویق تولیدکنندگان آثار فرهنگی و هنرمندانی که راهکارهای تازه و جذاب در راستای توسعه فرهنگ عفاف ارائه می کنند؛

3-استفاده از ظرفیت سازمان های فرهنگی غیر دولتی و خصوصی برای ترویج فرهنگ عفاف و حجاب؛

4-نظارت بر تشکل های هنری – مردمی، نمایشگاه ها و محافل هنری عمومی مانند کنسرت ها و نمایشگاه ها در جهت رعایت فرهنگ عفاف و حجاب؛

5-تهیه فیلم های سینمایی در مورد تاریخچه کشف حجاب در ایران و بررسی تاریخی علل و عوامل آن، به ویژه قیام مردم مشهد در سال 1314 علیه کشف حجاب رضا خانی؛

6-کنترل اماکن تجاری عمومی شامل فروشگاه ها، مجتمع های تجاری و آرایشگاه ها از نظر پوشش و بد حجابی؛

7-به تصویر کشیدن زنان تحصیل کرده، ممتاز و متعهد و با حجاب در فیلم ها و مجموعه های هنری و پرهیز از نشان دادن آن ها در نقش ها و شخصیت های عامه و کم سواد و نیز به تصویر کشیدن چهره بانوان محجبه کشورهای خارجی در زمینه های مختلف فرهنگی، هنری، اجتماعی و سیاسی از طریق برنامه های تلویزیون و تهیه فیلم از زندگی آنها؛

8-نشان دادن اثرات منفی فرهنگ مبتذل و غیر اخلاقی غرب در زندگی اجتماعی و خانوادگی و احساس نا امنی و بحران های روانی و شغلی و اجتماعی و مقایسه آن با وضعیت مثبت زنان در ایران به منظور نشان دادن احساس رضایت خاطر زنان ایرانی از فرهنگ دینی – بومی و ملی خویش؛

9-انعکاس آثار منفی استفاده از فیلم ها و نوارهای مبتذل، شرکت در پارتی های مختلط و خلاف اخلاق و حضور در گروه های منحرف بر زندگی فردی و اجتماعی از طریق برنامه های تولیدی صدا و سیما، منابر و خُطبا، معلمان و مربیان؛

10-شناسایی و اعلام حدود و ضوابط قانونی عفاف و ملاک های مشخص شرعی و قانونی بدحجابی در جامعه به منظور تشخیص مصادیق آن؛11-اهتمام بیشتر به برخورد قانونی و در عین حال محترمانه با هنجارشکنان؛

12-گسترش فرهنگ عمومی امر به معروف و نهی از منکرِ گفتاری در مورد رعایت پوشش مناسب در اماکن عمومی؛

13-برخورد قانونی با مانکن ها، زنان بد سابقه، باندهای فساد و فحشا، محافل و پارتی های ضد اخلاق؛

14-آموزش، ساماندهی و به کارگیری نیروهای آگاه از زنان برای نظارت بر رعایت حجاب و پوشش در اجتماع با رعایت حریم و حرمت شخصی افراد؛

15-تلاش فرهنگی برای تبدیل فرهنگ عفاف و حجاب به یک مطالبه جدی و گسترده از سوی قشر زنان و دختران و خانواده ها؛

16-فراهم کردن عرصه های مناسب برای خودنمایی مشروع و ابراز زیبایی ها و شایستگی های ظاهری در زنان و دختران در فضاهای خانوادگی، مهمانی های دوستانه از طریق فرهنگ سازی و…؛

17-مَحرَم سازی محیط های آموزشی و پرورشی به منظور ایجاد زمینه بروز نیازهای دختران و تبرّج های مجاز به منظور جلوگیری از خودنمایی های آنها در مجامع عمومی؛

18-گسترش مراکز اختصاصی ورزش و تفریح بانوان به منظور گذراندن اوقات فراغت و فضاسازی مناسب برای برخورداری زنان از آزادی عمل در رعایت حجاب؛

19-آسان کردن ازدواج سالم و موفق؛

20-یکسان سازی و استاندارد کردن معیارهای دینی و فرهنگ اجتماعی درباره حجاب؛

21-تأکید بر مفهوم پیش نیاز حجاب که “حیاء” باشد و فراهم کردن ساز و کارها و زمینه های علمی و عملی تحقق آن؛

22-اجتناب از افراط و تفریط در عرصه نظر یا عمل در مقوله حجاب؛

23-کنترل، مراقبت، پیگیری  و تذکر به کارمندان اداری در سازمان ها و دستگاه ها که مقیّد به حجاب و عفاف نیستند؛

24-تحلیل سوء استفاده های اقتصادی و سیاسی از زن در غرب و غارت پیکر زن برای فروش کالاهای خویش؛

25-تولید چادرهای راحت، جالب و در عین حال اسلامی و ارزان کردن بهای چادر؛

26-پرهیز از اصرار بر حجاب برتر، بلکه تأکید بر حجاب حداقلی به گونه ای که نظر شرع و کارکردهای حجاب تأمین شود.

حجت الاسلام دکتر مرویان حسینی