عشق بود و جبهه بود و جنگ بود
عرصه بر گُردان عاشق تنگ بود
هر که تنها بر سلاحش تکیه کرد 
مادری فرزند خود را هدیه کرد
در شبی که اشکمان چون رود شد
یک نفر از بین ما مفقود شد
آنکه که سر دارد به سامان می رسد
آنکه که جان دارد به جانان می رسد
دیده ام ، دستی به سوی ماه رفت
بی سر و جان تا لقاءالله رفت
زندگیمان در مسیر تیر بود 
خاک جبهه ، خاک دامنگیر بود
آنکه خود را مرد میدان فرض کرد
آمد از این نقطه طی الارض کرد
هر که گِرد شعله چون پروانه است
پیکر صدپاره اش بر شانه است
تن به خاک و بوی یاسش می رسد 
بوی باروت از لباسش می رسد
دشمن افکنهای بی نام و نشان 
پوکه ی خونین شده تسبیحشان
کار هرکس نیست این دیوانگی
پیله وا می ماند از پروانگی
افشین مقدم

از درد غربت داشت کوثر گریه میکرد
زهرا به روی قبر مادر گریه میکرد

خاک مزار مادرش را میگرفت و
با دست خود میریخت بر سر گریه میکرد

یاد گذشته یاد آینده برای
این مادر و دختر، پیمبر گریه میکرد

گرم تماشای عزاداری آنها
یک گوشه ای آرام حیدر گریه میکرد

تکرار شد این قِصه اما در دل شب
این بار زینب زار و مضطر گریه میکرد

بر روی قبر مخفی مادر به یاد
آن شعله ها و یاس پرپر گریه میکرد

وقتی که خون تازه از مسمار میریخت
انگار بر حال علی در گریه میکرد

دست خدا را دست بسته میکشیدند
زهرا به مظلومی شوهر گریه میکرد

صیادها با تازیانه حمله کردند
کوچه قفس بود و کبوتر گریه میکرد

یک روز هم زینب به زیر تازیانه
در قتلگه پیش برادر گریه میکرد

وقتی که طفلان بین آتش میدویدند
بر نیزه چشم آب آور گریه میکرد

شاعر: علی صالحی